Piotr Lutyński w swoim najnowszym projekcie Wielowymiarowość zastanawia się nad problemem nieuchwytności i niemożliwości opisania pełni naszych doświadczeń. Artysta pyta, czy możemy z całą pewnością powiedzieć, że rzeczy są lub ich nie ma, gdy jesteśmy świadomi nieskończoności wszechświata i naszych braków w wiedzy o jego funkcjonowaniu.

Sztuka Lutyńskiego zawsze była afirmacją życia, co było silnie widoczne w poprzednich wystawach artysty w Galerii Starmach, szczególnie w Narodzinach (2006). Każde kolejne przedsięwzięcie artysty sprawdza, czy pojęcie „życie” ma jakiekolwiek granice. Gdy wystawa Second Life (2009) była refleksją opartą o myśl eschatologiczną i pytała, o to, co dzieje się z nami po śmierci, to prezentowana obecnie „Wielowymiarowość” skupia się na materii, z której jesteśmy stworzeni.

Jak zmienia się nasza percepcja, gdy działamy wiedząc, że wszystkie komórki, które budują nasze ciała, stale obumierają i są zastępowane nowymi? Uzmysłowienie sobie faktu, że wszystkie atomy, które budują cały otaczający nas świat, również ulegają ustawicznej wymianie, powoduje, że zaczynamy postrzegać inaczej siebie i kosmos.
Lutyński próbuje oddać ten paradoks bytu i niebytu, sięgając po połączenie figuracji, zaczerpniętej przede wszystkim ze świata fauny, i abstrakcji. Ponadto, ważnym elementem wystawy jest łazik - robot sterowany przez artystę, który krąży po przestrzeni galeryjnej pomiędzy obrazami.
Na wzór sond kosmicznych wysyłanych do poszukiwania życia na innych planetach, łazik został wysłany na eksplorację, która także ma przynieść odkrycie życia – w wielu wymiarach